Een negen maanden lange zwangerschap heb je nooit meegemaakt als ouder van een prematuurtje. Een zorgeloze kraamperiode evenmin. Dat snapt iedereen nog wel. Maar déze dingen snapt wellicht niet iedereen, behalve een mede-prematuurouder.
Je vergeet nooit waar je doorheen bent gegaan
Je herinnert je alles van de bevalling en de geboorte, de dingen die er door de artsen gezegd zijn en hoe je je voelde. Bij een normale geboorte is dat leuk: dat gelukzalige moment wil je tenslotte nooit vergeten. Maar bij een premature geboorte is dat vooral beangstigend. Zodra je een premature geboorte bij Grey’s Anatomy voorbij ziet komen, komt alles terug: de emoties, de angst en de onzekerheid.
De gedachte van weer een kind krijgen is beangstigend
Er zijn genoeg vrouwen die na het krijgen van een prematuur kind weer zwanger worden, en vervolgens een harstikke mooie zwangerschap krijgen én een gezond kindje. Maar die drempel om weer voor een kindje te gaan is ontzettend hoog. Je weet namelijk als geen ander dat het fout kan gaan. Je staat veel meer bij stil bij alle risico’s en de verschrikkelijke dingen die kunnen gebeuren tijdens de zwangerschap.
Het is moeilijk om bij zwangere vrouwen te zijn – zelfs als diegene een goede vriendin is
Als je zelf bent bevallen bij bijvoorbeeld 26 weken, is het – ook na jaren – nog steeds confronterend om bij vrouwen te zijn die hoogzwanger zijn. Tuurlijk, jij bent ook zwanger geweest, maar een volledige zwangerschap inclusief een hele dikke toeter en alles erop en eraan, heb je niet gehad. En hoe erg je die ander ook de meest prachtige, geweldige zwangerschap gunt, het is niet raar om nog steeds ergens jaloezie te voelen. Sterker nog, de krans is heel groot dat je dat voelt. Jij had ook het liefst zo’n lange, zorgeloze zwangerschap gehad.
Je zou een moord doen om je zwangerschap over te doen – zelfs al je geen kinderen meer wil
Het liefst zou je je zwangerschap van je kind overdoen. Want het zou kunnen dat je je amper zwanger hebt gevoeld. Wellicht heb je het derde trimester niet eens gehaald. De ochtendmisselijkheid heb je misschien wel gehad, maar het gevoel dat je met je hoogzwangere buik rondwaggelde, terwijl je je kind(eren) in je buik voelde(n) trappelen heb je gemist. En je zou er een moord voor doen om dat nog eens te kunnen voelen.
Het doet nog steeds pijn om aan die periode te denken, zelfs als het goed gaat met je kind(eren)
De dagen in het ziekenhuis, de onzekerheid, je kleine hummeltje zo breekbaar in een couveuse achterlaten, geen normale kraamperiode: als ouders van een prematuur maak je een heftige periode door. Dat dit psychisch een groot effect op je heeft, is voor anderen wellicht lastig om te begrijpen. Vooral als je kind eenmaal gezond en wel thuis is en alles ogenschijnlijk goed lijkt te gaan, gaat men over tot de orde van de dag én gaat men ervanuit dat het met jou en je partner ook goed gaat. En hoewel het prematuur-zijn misschien niet meer zo’n stempel drukt op alledag, kan het je af en toe nog steeds naar de keel grijpen als je eraan terugdenkt.
Je stopt nooit met het zorgen maken over de gezondheid van je kind
De langetermijneffecten van premature kinderen worden nu pas zichtbaar, nu de eerste generatie zeer premature kinderen is opgegroeid. Het is en blijft dus altijd spannend of je kind gezond blijft. En als er iets is, is wellicht het eerste wat je denkt: heeft het ermee te maken dat mijn kind prematuur geboren is? Een zorgeloze afspraak bij de dokter voor een routine check-up is in jouw hoofd allang niet zorgeloos meer.
