Een heftige tijd

Mijn zwangerschap leek voorspoedig te gaan. Ik voelde me goed. Wel was ik de laatste weken erg moe, viel het werken me zwaarder en kreeg ik steeds vaker last van harde buiken. Voor mij nog geen reden tot paniek. Wat wist ik er ook eigenlijk van af, mijn eerste zwangerschap, geen idee wat normaal zou moeten zijn. Daarnaast ben ik nog maar 29 weken zwanger.  Nog lang niet bezig met de bevalling. Tegelijkertijd moet er nog zoveel gebeuren! We zijn nog druk bezig met jullie kamertje. Nee, blijven jullie nog maar even lekker in mamma's buik zitten. In ieder geval tot rond de uitgerekende datum 15 september 2015.

Donderdag 9 juli 2015, een gemiddelde temperatuur van 18 graden. Het was een vrij koude julidag. Sinds maandag zit ik in de ziektewet, het werken werd te zwaar. Inmiddels ben ik 30 weken en 2 dagen zwanger. Ik heb al een flinke buik. Net zo groot als die van iemand die aan het einde is van haar eenlingzwangerschap. En wat geniet ik van die groeiende buik! Overdag nog het rolgordijn opgehaald voor jullie kamertje en ’s avonds samen met pappa jullie kamertje afgemaakt.

Niet wetende dat ik een aantal uren later met pappa onderweg zou zijn naar het ziekenhuis met gebroken vliezen. In het ziekenhuis kreeg ik voor jullie longrijpingsprikken, prikken die 48 uur nodig zijn om optimaal hun werk te kunnen doen en weeënremmers. Inmiddels lag ik aan de CTG en hier waren veel harde buiken op te zien. De volgende dag weer aan de CTG en een inwendige echo. Daarop was te zien dat ik een verkorte baarmoederhals had en al ontsluiting. De kans was 70% dat ik binnen een week van jullie zou bevallen. Ik moest overgeplaatst worden, want onder de 32 weken mocht ik niet in het Rijnstate ziekenhuis bevallen. In het Radboud in Nijmegen was geen plaats, dus ik moest naar het WKZ in Utrecht. Zo voelt het dus, een rollercoaster… Het rare vond ik achteraf dat ik toen dacht “is dit allemaal nodig?” Ik had er alle vertrouwen in dat we de 48 uur gingen halen, zodat de longrijpingsprikken hun werk konden doen. Toen het ambulancepersoneel arriveerde zei ik nog tegen iedereen “Tot over twee weken!” Ik wist zeker dat ik over twee weken terug zou komen met jullie nog in mijn buik.

Niet wetende wat ik hiervan moest denken, ik dacht zeker niet dat ik binnen een aantal dagen moeder zou zijn. Ik dacht of hoopte dat de weeënremmers hun werk wel zouden doen, ik besefte nog helemaal niet dat jullie ieder moment konden komen. Ik wist zeker dat ik met voldoende rust de bevalling nog wel een paar weken kon uitstellen. Heel naïef achteraf. Hopende dat dit ons niet zou overkomen. Ik maakte me tegelijkertijd druk over van alles, als ze nu komen, wat zijn dan hun kansen?

In het WKZ meteen aan de CTG en een echo om te kijken hoe de tweeling het doet. Nova word geschat op 1200 gram en Quinn 1800 gram. Mijn harde buiken begonnen af te nemen en het leek rustig te worden. Ik kreeg een kamer en pappa besloot rond 22:00 uur naar huis te gaan, hij was doodmoe. 
De harde buiken begonnen weer wat toe te nemen, dus ik besloot te gaan slapen, wat was ik moe...

's Nachts word ik wakker en voel een ontzettende pijn in mijn rug. Ik lig op mijn rechterzij en besluit op mijn rug te gaan liggen, op mijn linkerzij, weer op mijn rechterzij, rechtop zitten, weer liggen... Ineens voel ik dezelfde pijn in mijn onderbuik, alsof ik extreem pijnlijke menstruatiekramp heb, maar dan in mijn buik en rug tegelijk. Even word het iets minder en ineens voel ik het weer. Ik kan mijn benen niet stil houden, auw wat doet dit zeer! Ergens in mijn achterhoofd zegt iets tegen mij dat ik de tijd moet bijhouden. Ik kijk op mijn telefoon, 01:37 uur… Weer kramp. Ik weet niet meer of ik moet gaan zitten, liggen, of uit bed gaan… het zakt weer… en daar is het weer! Nog steeds 01:37 uur… De pijn verergerd en ik besluit op de bel te drukken. Een verpleegkundige komt de kamer binnen. “Ik heb hele erge krampen” zeg ik door de pijn heen. Ze voelt aan mijn buik. “Oeh, je hebt hele harde buiken, ik ga even overleggen!”. Ze gaat snel de kamer uit. Bij mij schieten de tranen in mijn ogen, heel eventjes voel ik paniek, het is nog te vroeg! Maar echt tijd om na te denken heb ik niet. De krampen verergeren en ik moet ze nu echt gaan weg puffen…

11 juli 2015, 16:00 uur. Daar lig ik dan, alleen op de ok-tafel, met alleen verplegend personeel om me heen. Ik heb niet het besef dat ik zojuist moeder ben geworden van twee kleine baby's, van jullie, Nova en Quinn. Ik heb een keizersnede gehad omdat jij Nova scheef was gaan liggen, waardoor ik bleef hangen op 9,5 cm ontsluiting. Ik ben bevallen, maar heb niet even met jullie kunnen knuffelen, geen tijd voor pappa om de navelstreng door te knippen, geen huiltjes... maar meteen naar de opvangtafel om gestabiliseerd te worden. Ik heb geen benul van tijd, geen idee of dit seconden of minuten waren… Er gaat van alles door me heen, niet wetende waar jullie nu zijn, hoe jullie er aan toe zijn en wat ze met jullie doen. Terug op de verloskamer krijg ik beschuit met muisjes, maar voor mijn gevoel klopt dit helemaal niet. Ook krijg ik een A4tje met twee foto's van jullie die gemaakt zijn net nadat jullie waren geboren. Ik kan met moeite naar jullie kijken, zo confronterend. Er spookt van

alles door mijn hoofd. Jullie horen nu nog niet te komen. Er word gevraagd of ik al naar jullie toe wil. Ik krijg er weinig van mee, nog helemaal onder de indruk van alles.

Met bed en al word ik naar jullie toe gebracht. En eerlijk gezegd weet ik niet goed hoe ik me moet voelen. De eerste keer dat ik jullie deze dag op NICU 3 zie liggen ben ik in shock. Wat zijn jullie klein, wat een kleine vingertjes, wat een immens grote couveuse en wat een apparatuur. Ik vraag me af of jullie het moeilijk hebben. Zo klein en al zoveel moeten doorstaan, dit raakt me! Bij de geboorte wegen jullie 1470 gram en 1570 gram, wat klein! Er gaat van alles door me heen. Wat zijn jullie kansen, wat is jullie vooruitzicht?

Wat moet ik denken, wat is normaal? Ik voel me geen moeder, het voelt niet alsof jullie mijn kinderen zijn. Jullie zijn geboren en gelijk weggehaald, wie zegt dat jullie dit zijn? Tegelijkertijd vraag ik me af of het gevoel dat jullie bij mij horen wel zal komen. Bang om dit toe te laten… zoveel vragen en onzekerheid. Niet wetende of het goed zal komen. Dat ik dit denk wil ik niet, wat een vreselijke gedachtes! Mijn buik waar ik zo trots op was is weg, alsof het er nooit is geweest. Overal in het ziekenhuis zie ik hoogzwangere vrouwen lopen, heel confronterend vond ik dit. Ik wil dit niet, het is net alsof ik in een slechte film wakker ben geworden...

We hebben jullie die avond verder met rust gelaten, eerst maar even bijkomen van de hele bevalling. Ook wij moesten bijkomen en proberen te rusten. Wat was het raar om daarna met z'n tweetjes op een kamer te komen. Zonder baby's, zonder een dikke buik, maar helemaal alleen in een klein kamertje met z'n twee. Gelukkig mocht pappa ook blijven, dat was wel erg fijn. Omdat ik borstvoeding wilde gaan geven, moest ik meteen starten met kolven. Nu jullie te vroeg geboren zijn, werd borstvoeding geven voor mij nog belangrijker. De veilige plek in mijn buik kon ik jullie helaas niet meer bieden, maar borstvoeding wel! Voor mijn gevoel kon ik nu in ieder geval 'iets' voor jullie doen. De eerste kolfbeurt leverde maar een paar druppels melk op, maar ik was mega trots en blij met elke druppel!

Eerste keer buidelen. Pappa met Nova, ik met Quinn. Ik durf je haast niet aan te raken, bang om je pijn te doen. Je bent zo kwetsbaar. Je zit aan allemaal draadjes en je gezichtje verdwijnt onder de C-pap, maar deze heb je nodig ter ondersteuning voor je ademhaling. Voor het eerst voel ik dat mijn lichaam reageert op jou… ongelofelijk wat bijzonder! 's Avonds buidel ik met Nova. Wat fijn om jullie vast te houden, maar ergens zo onwerkelijk en besef ik nog niet dat jullie er echt zijn en van ons zijn. 

De dagen die volgden waren erg vermoeiend en zwaar. Ik was nog herstellende van de keizersnede en twee keer per dag zaten we uren bij de couveuses. Nova was vanaf het begin al een pittig meisje, maar Quinn had het een stuk zwaarder. Een dag na zijn geboorte kreeg hij een klaplong. Er werd een drain geplaatst in zijn longetje, kreeg morfine en moest aan de beademing. Ook kreeg hij een bloedtransfusie en een kleine hersenbloeding. Gelukkig in het gedeelte van zijn hersenen waar het geen kwaad kan.

Tijdens hun verblijf in het ziekenhuis verbleven wij in het Ronald McDonalds huis. In eerste instantie dacht ik, “hier wil ik niet naartoe. Ik wil in het ziekenhuis blijven, dicht bij mijn zoon en dochter”. Toch heb ik mij hier eventjes thuis gevoeld, wat fijn dat deze huizen bestaan.

Na een week werden jullie overgeplaatst het Rijnstate ziekenhuis in Arnhem. Een stapje dichter bij huis en pappa en mamma gingen ook weer naar huis. Toen ik thuis kwam brak ik. Buik leeg, Maxi cosi's leeg, bedjes leeg, geen slingers, geen beschuit met muisjes, geen ballonnen... Dit had zo anders moeten zijn!

De weken die volgden waren ontzettend vermoeiend met ups en downs. Eerst kwamen jullie op de High care, ruim twee weken later naar Medium care. Een paar stappen vooruit, maar ook zo weer een aantal achteruit. Wanneer ik te positief werd kwamen juist de stappen achteruit extra hard aan. Veel verschillende gevoelens en emoties kwamen los. Onzekerheid, angst, hoop, blijdschap en veel verdriet. Maar geen moment heb ik echt toe gelaten te denken dat het niet goed zou komen. Deze gedachte wilde ik niet toelaten, hield me vast aan het moment. Ging op de automatische piloot door, hoopte dat het goed zou komen. Nova heeft alleen de eerste week op de high care het wat zwaar gehad. Ze was erg vermoeid door de reis en heeft een aantal dagen Low-flow gekregen ter ondersteuning. Daarna ging zij alleen nog maar in een stijgende lijn voorruit en kwam ook al gauw het moment dat zij al veel eerder dan haar broertje naar huis mocht. Natuurlijk wilden we haar graag meenemen, maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om met haar gezellig thuis op de bank te zitten, terwijl Quinn nog knokkend in het ziekenhuis zou liggen. Ook zou het niet praktisch zijn voor ons en daarbij zou het ook veel te vermoeiend zijn voor Nova om iedere dag mee te moeten naar haar broertje.  Dus samen (er)uit, samen thuis...

Quinn heeft het nog erg zwaar gehad, had veel last van dipjes (bradycardie's/apneu's). Voeding dat omhoog kwam kon hij niet wegslikken. Hierdoor vergat hij te ademen, werd de zenuw van zijn hart geprikkeld, waardoor zijn hartslag daalde, zijn zuurstof daalde en hij vaak aangetikt moest worden, zodat hij zichzelf weer ging herstellen en ging ademhalen. Ik vergeet nooit meer het beeld van een blauw, slap kind in mijn handen... Hij heeft even gehad dat hij er zoveel had, dat hij niet meer de kracht had en hulp nodig had om zich te herstellen. Hij heeft toen een aantal dagen extra ondersteuning gekregen door middel van zuurstof en low flow om aan te sterken. 

Uiteindelijk hebben jullie negen lange weken in het ziekenhuis gelegen, ruim twee maanden... Jullie konden nog niks. Maar gaven me alles. Ik werd jullie moeder. Veel te snel. Ik heb gevloekt en gehuild. Ik heb pijn gehad. Het was een onzekere tijd vol medische termen, schuldgevoel, vol liefde en verdriet, vol oververmoeidheid en onmacht. Kraamzorg werd het Ronald McDonaldhuis, borstvoeding werd kolven. Geen kraamvisite, geen kraamtijd. In die twee maanden dat jullie er nog niet mochten zijn, maar al wel waren. Eigenlijk weet ik niet zo goed wat ik dacht. Wel weet ik dat het heel heftig is en dat als je een prematuur op de wereld zet, je wereld even stil staat...