De impact van een vroeggeboorte

De impact van een vroeggeboorte,

Iedereen begrijpt hoe ingrijpend het is als je kind op de intensive care ligt.

Iedereen begrijpt dat je hoofd vol zit met maar één ding.

Iedereen begrijpt hoeveel zorgen je je maakt.

Iedereen begrijpt dat een tweeling die 10 weken te vroeg is geboren nog heel lang in het ziekenhuis zal moeten blijven.

Iedereen begrijpt dat deze periode tergend lang duurt.

Iedereen begrijpt dat je verdrietig bent.

Iedereen begrijpt dat je het graag anders had gewild.

Iedereen begrijpt dat je nergens tijd voor hebt in deze periode.

Iedereen begrijpt waar je doorheen moet.

Iedereen begrijpt dat de impact van een vroeggeboorte heel groot is.

Totdat…

Ze naar huis mogen. Dan is alles 'normaal'. Maar eigenlijk begint het dan pas. En daar is vaak weinig begrip voor. Je maakt je nog steeds zorgen. Over ziektes, over hun ontwikkeling, over hun gewicht en groei. Daar is weinig begrip voor.

“Ze zien er toch goed uit?”

Je begint je dingen af te vragen. Hoe gaat het straks op school? Zal Quinn toch schade op hebben gelopen door de vele apneu's? Waarom groeit hij minder hard dan zijn zusje? 

“Het gaat toch goed? Ze zien er toch goed uit?”

Meerdere keren per jaar naar de kinderarts in het Wilhelmina Kinderziekenhuis. Meerdere keren per jaar naar de kinderarts in het Rijnstate ziekenhuis. Fysiotherapie aan huis. Logopedie aan huis. Elke vier weken een inenting tegen het RS-virus. Een huisarts die elke vier weken even langs komt om te kijken en te vragen of alles goed gaat met de tweeling, maar ook met pappa en mamma.

“Ze zijn al vier maanden. Het gaat toch goed? Ze zien er toch goed uit?”

Mensen vinden dat het lang genoeg geleden is om er niet meer zo mee bezig te zijn.
"Het gaat nu toch goed met ze?" 

Maar mensen begrijpen niet hoe het voelt als je na 2,5 jaar met veel moeite eindelijk zwanger bent, je zwangerschap abrupt stopt na 7 maanden. 

“Ach, was je lekker snel klaar met zwanger zijn. 
“Heb je in ieder geval de twee zwaarste maanden niet gehad!”

Niet nadenkend over hoe zwaar het is om twee maanden lang je kindjes iedere dag in het ziekenhuis te moeten bezoeken, je iedere dag leeft tussen hoop en vrees.

Ik had graag alle pijntjes gehad die laatste twee maanden, ik had graag die mega grote buik gehad, met alle ongemakken van dien, als ik mijn kindjes maar veilig bij me had kunnen uitdragen.

Wij zijn blij dat Nova en Quinn het zo goed doen. Ik maak me iedere dag wel een keer zorgen. Ik denk iedere dag wel een keer terug aan hun vroeggeboorte. Vaker dan ik zou willen. Het is niet voorbij als je kindjes naar huis komen vanuit het ziekenhuis, integendeel zelfs. Je weet niet of ze iets overhouden aan hun vroeggeboorte. Het is niet raar dat je als ouder nog terug denkt aan toen, ook al is het lang geleden. Ik hoop dat mensen begrijpen dat een vroeggeboorte een grote impact is op je leven, je relatie en je toekomst...
Ik hoop dat iedereen daar vandaag even bij stil kan staan op Wereld Prematurendag.