Stichting Earlybirds Fotografie

Toen Quinn en Nova drie weekjes oud waren lieten we in het ziekenhuis een reportage maken door de Stichting Earlybirds Fotografie. Een stichting die kosteloos liefdevolle reportages maakt van prematuur geboren kindjes. Ondanks dat ik zelf fotograaf ben, wilde ik graag zo'n reportage laten maken. De vertellende, ongeposeerde foto's van de dagelijkse routine die zij maken, kon ik zelf niet maken met mijn camera van ons viertjes. Herinneringen vastleggen op foto of op papier zijn voor mij erg belangrijk. Een foto zoals hiernaast mag dan ook absoluut niet ontbreken. 

Ondanks dat Quinn & Nova al bijna 8 maanden zijn kijk ik nog bijna dagelijks naar hun foto's die we maakten toen ze in het ziekenhuis lagen. En het valt me op dat ik bijna geen foto's heb waarop echt goed te zien was hoe klein ze echt waren. 

Tijdens hun ziekenhuisperiode stuurden we soms foto's naar familie en vrienden en die vonden het wel mee vallen hoe klein ze waren. Totdat... ze op bezoek kwamen en daar twee immens grote couveuses zagen staan met twee ieniemini kleine mensjes. Ja, de meesten schrokken dan ook wel even, zo klein hadden ze niet verwacht want "op de foto lijken ze veel groter".  

Al gauw wist ik dat ik graag voor de stichting Earlybirds zou willen fotograferen. Eind 2014 had ik mij al eens opgegeven als vrijwilligster, maar kort daarna kwam ik erachter dat ik zwanger was en besloot ik er toch maar even mee te wachten. 

Afgelopen januari heb ik mij weer aangemeld en al gauw kreeg ik de eerste aanmelding voor een reportage binnen. Een tweeling, twee jongetjes, geboren in het Radboud Nijmegen met pas 26+5 weken zwangerschap. *slik* 

Ik zocht contact met de ouders en we besloten om de reportage te doen zodra de jongetjes wat aangesterkt zouden zijn.

Uiteindelijk maakten we voor 27 februari een afspraak. Daran & Rédûr waren toen 33 weekjes oud. 

Wat vond ik het spannend! Want hoe zou ik reageren op de geur van de NICU, de piepjes, de geur van desinfectiemiddel, het zien liggen van twee ukkies in hun glazen huisje? Gelukkig kan ik me tijdens het fotograferen altijd vrij goed afsluiten en ben ik op dat moment maar met één ding bezig, fotograferen. Dus ik hoopte en verwachtte dat dit ook dit keer wel goed zou komen. En inderdaad, ik kon mijn emoties tijdens de reportage goed in bedwang houden. Wat een prachtige kleine kindjes! En nu besefte ik weer 'hoe' klein Quinn & Nova waren! Je kan het je op een gegeven moment niet meer voorstellen hoe klein ze waren, hoe het is om zo'n bloot mini lijfje met allerlei draadjes vast te houden. Wat vond ik het speciaal en bijzonder dat ik hierbij mocht zijn, maar tegelijkertijd ook zo vertrouwd...

Na de reportage namen we afscheid en op het moment dat ik me omdraaide om naar de auto te lopen, brak ik en liet ik mijn tranen de vrije loop. Jeetje, het was best wel heel confronterend geweest, alsof ik terug in de tijd was gezogen. Ik zag beelden voor me van mijn ukkies in hun couveuse, hun kleine blote lijfjes op mijn borst, met een wirwar van draadjes en slangetjes, op de achtergrond piepjes van de monitor, luisterend naar hun ademhaling, hun vuistjes krachtig knijpend in mijn vinger. Beelden die op mijn netvlies staan gebrand. Ik heb even een flinke tijd gehuild en ben de rest van de dag ook aardig van slag geweest. Steeds had ik het gevoel dat ik ieder moment weer naar het ziekenhuis moest... naar Quinn & Nova. Het voelde echt alsof ik weer middenin de rollercoaster zat...

Ondanks de heftige emoties na de reportage, weet ik dat ik dit wil blijven doen. Ik vind het zo fijn om dit voor de ouders te kunnen doen en daarbij zal het mij ook helpen bij een stukje verwerking. Ik weet hoe ontzettend belangrijk de foto's zijn van de periode op de NICU en ik draag daar graag mijn steentje aan bij. Met trots kan ik zeggen:

Schuldgevoelens

Sorry dat jullie te vroeg zijn geboren en ik jullie niet langer kon beschermen
Schuldgevoelens over het feit dat je kindjes te vroeg zijn geboren is het eerste waar je je schuldig over voelt. En dan maakte de reden van de vroeggeboorte niet uit. Als moeder heb je het gevoel dat je het had kunnen voorkomen. had ik maar rustiger aan gedaan, had ik maar verder doorgevraagd wat harde buiken waren. De vroeggeboorte was niet mijn schuld. Ik kon er niets aan doen.
Daarbij voel je je schuldig omdat ze niet langer veilig in je buik zitten en je ze niet kunt meer kunt beschermen tegen de buitenwereld. 

Sorry dat ik niet 'normaal' van jullie ben bevallen
Niet alle premature kindjes en tweelingen worden standaard met een keizersnede geboren. Ik zou ook gewoon natuurlijk bevallen, maar Nova was scheef gaan liggen en dus moest het wel. Het overweldigende gevoel dat je overkomt als je kindje op je borst word gelegd, het eerste huid op huid contact, het eerste huiltje, dat alles heb ik moeten missen. Ik zag twee kindjes weggereden worden in een couveuse en ik bleef alleen achter op de OK om mijn kindjes pas uren later te kunnen zien.

Sorry dat ik in staat was om jullie achter te laten
Als je kindjes op de NICU liggen, ontkom je niet aan het moment dat je ze daar achter moet laten. Het is het ergste voor een moeder en totaal niet natuurlijk om je pasgeboren kindjes achter te laten. Het verbaasde me hoe 'makkelijk' ik de NICU afliep. Ik hoorde ontroostbaar te huilen, schoppend en gillend van de afdeling verwijderd te worden, maar dit gebeurde niet. Ik praatte zachtjes tegen ze, gaf ze een kus en nam voor een paar uur afscheid en liet ze daar helemaal alleen achter in hun glazen huisje. gescheiden van hun broertje/zusje en hun pappa en mamma. Hoe kon ik er zo rustig onder blijven als ik ze daar achter liet? Dankzij de overlevingsmodus die aanstond... Die zorgt er voor dat je op de automatische piloot doorgaat. 

Sorry dat ik niet nog vaker en langer bij jullie was
Iedere ochtend en iedere avond zaten we gemiddeld 3 tot 4 uur lang (en als ikdit schrijf vind ik het mega kort klinken) bij hun couveuses, verzorgden we ze en lagen we met ze te buidelen. Ik voel me ongelofelijk schuldig dat ik er niet vaker en langer was. Ik hoorde toch gewoon de hele dag bij ze te zijn? Maar ik was zelf nog herstellende en had mijn rust ook hard nodig. Ik moest mij niet schuldig voelen, want wat hadden zij er aan als mamma in zou storten als ze eenmaal naar huis mochten? En het betekende echt niet dat je niet genoeg van ze hield. En dus gingen we braaf iedere middag naar huis en probeerden we onze rust te pakken, voor zover dat lukte...

Sorry dat ik anderen voor jullie heb laten zorgen
Dit klinkt misschien heel gek en natuurlijk is het niet mijn fout dat een ander voor mijn kindjes moest zorgen, maar zij hadden gespecialiseerde zorg nodig en ik kon ze dat niet bieden. Ik vond het vreselijk dat verpleegkundigen soms zeiden:"Jullie kennen ze het beste, jullie weten wat ze fijn vinden". Hoezo kende ik mijn kinderen beter? Jullie zijn gemiddeld meer uren op een dag met ze bezig dan wij. Jullie verzorgen en verschonen ze vaker op een dag, jullie voeden ze, jullie zijn er als ze huilen. Achteraf weet ik ook best wel wat hun er mee bedoelden. Wij zaten uren lang met ze te knuffelen en dus leerden wij ze veel beter kennen in die paar uur dat je met ze bezig was. Ik vond het verschrikkelijk dat ik er niet 24/7 voor ze er kon zijn. dat ik er niet iedere keer zou zijn als ze wakker werden, dat ik niet diegene was die al hun luiertjes verschoonde, dat ik er niet continue was om ze te troosten en ze in slaap te wiegen. Ik heb me hier vaak schuldig over gevoeld. Had ik er niet veel vaker en langer kunnen zijn?

Sorry dat ik jullie niet altijd kon beschermen
Het is verschrikkelijk om te zien wanneer je kindje pijn heeft. Het is verschrikkelijk om te zien als ze voor de zoveelste keer opnieuw een sonde moeten inbrengen, of meerdere keren er een poging word gedaan om een infuus in hun voetje aan te brengen en je kindje protesteert en de longetjes uit zijn lijfje huilt. Het liefst wil je dat ze van je kindje afblijven, maar al weet je dat het nodig is, het doet zo'n pijn en het zijn dingen die op je netvlies gebrand staan.

Sorry dat ik niet meteen verliefd op jullie was
Het gevoel dat iedereen je verteld wat je voelt als je kindje bij je word gelegdmeteen na de geboorte, dat gevoel heb ik gemist. Het eerste huid op huid contact meteen na de geboorte, heb ik gemist. Een paar uur na de keizersnede werd ik met bed en al de NICU opgereden en zag daar twee couveuses met twee kleine minimensjes aan allerlei apparatuur. Ik voelde weinig. Ik was in shock. Het voelde niet alsof het mijn kindjes waren, dat zij in mijn buik hadden gezeten. Wie zegt dat ze niet van een ander waren? Zelfs tijdens het buidelen liet ik de gevoelens niet meteen toe, ondanks dat mijn lichaam op ze reageerde. Ik durfde me niet aan ze te hechten, bang om ze kwijt te raken. Pas aan het einde van de tweede dag, nadat ik eerst bij de couveuse van Nova had gezeten die het super deed, brak ik bij de couveuse van Quinn. Daar lag mijn zoontje met een klaplong en aan de beademing en ik kon alleen maar machteloos toekijken. Vanaf dat moment veranderden mijn gevoelens, maar die roze wolk heeft lang geduurd voordat ie kwam.

Ondanks dat je in de overlevingsmodus zit, je lichaam op de automatische piloot werkt, het is normaal om schuldgevoelens te hebben. Je weet dat de meeste niet nodig zijn, maar ook deze gevoelens moet je een plekje geven...