Toen Quinn en Nova drie weekjes oud waren lieten we in het ziekenhuis een reportage maken door de Stichting Earlybirds Fotografie. Een stichting die kosteloos liefdevolle reportages maakt van prematuur geboren kindjes. Ondanks dat ik zelf fotograaf ben, wilde ik graag zo'n reportage laten maken. De vertellende, ongeposeerde foto's van de dagelijkse routine die zij maken, kon ik zelf niet maken met mijn camera van ons viertjes. Herinneringen vastleggen op foto of op papier zijn voor mij erg belangrijk. Een foto zoals hiernaast mag dan ook absoluut niet ontbreken.
Ondanks dat Quinn & Nova al bijna 8 maanden zijn kijk ik nog bijna dagelijks naar hun foto's die we maakten toen ze in het ziekenhuis lagen. En het valt me op dat ik bijna geen foto's heb waarop echt goed te zien was hoe klein ze echt waren.
Tijdens hun ziekenhuisperiode stuurden we soms foto's naar familie en vrienden en die vonden het wel mee vallen hoe klein ze waren. Totdat... ze op bezoek kwamen en daar twee immens grote couveuses zagen staan met twee ieniemini kleine mensjes. Ja, de meesten schrokken dan ook wel even, zo klein hadden ze niet verwacht want "op de foto lijken ze veel groter".
Al gauw wist ik dat ik graag voor de stichting Earlybirds zou willen fotograferen. Eind 2014 had ik mij al eens opgegeven als vrijwilligster, maar kort daarna kwam ik erachter dat ik zwanger was en besloot ik er toch maar even mee te wachten.
Afgelopen januari heb ik mij weer aangemeld en al gauw kreeg ik de eerste aanmelding voor een reportage binnen. Een tweeling, twee jongetjes, geboren in het Radboud Nijmegen met pas 26+5 weken zwangerschap. *slik*
Ik zocht contact met de ouders en we besloten om de reportage te doen zodra de jongetjes wat aangesterkt zouden zijn.
Uiteindelijk maakten we voor 27 februari een afspraak. Daran & Rédûr waren toen 33 weekjes oud.
Wat vond ik het spannend! Want hoe zou ik reageren op de geur van de NICU, de piepjes, de geur van desinfectiemiddel, het zien liggen van twee ukkies in hun glazen huisje? Gelukkig kan ik me tijdens het fotograferen altijd vrij goed afsluiten en ben ik op dat moment maar met één ding bezig, fotograferen. Dus ik hoopte en verwachtte dat dit ook dit keer wel goed zou komen. En inderdaad, ik kon mijn emoties tijdens de reportage goed in bedwang houden. Wat een prachtige kleine kindjes! En nu besefte ik weer 'hoe' klein Quinn & Nova waren! Je kan het je op een gegeven moment niet meer voorstellen hoe klein ze waren, hoe het is om zo'n bloot mini lijfje met allerlei draadjes vast te houden. Wat vond ik het speciaal en bijzonder dat ik hierbij mocht zijn, maar tegelijkertijd ook zo vertrouwd...
Na de reportage namen we afscheid en op het moment dat ik me omdraaide om naar de auto te lopen, brak ik en liet ik mijn tranen de vrije loop. Jeetje, het was best wel heel confronterend geweest, alsof ik terug in de tijd was gezogen. Ik zag beelden voor me van mijn ukkies in hun couveuse, hun kleine blote lijfjes op mijn borst, met een wirwar van draadjes en slangetjes, op de achtergrond piepjes van de monitor, luisterend naar hun ademhaling, hun vuistjes krachtig knijpend in mijn vinger. Beelden die op mijn netvlies staan gebrand. Ik heb even een flinke tijd gehuild en ben de rest van de dag ook aardig van slag geweest. Steeds had ik het gevoel dat ik ieder moment weer naar het ziekenhuis moest... naar Quinn & Nova. Het voelde echt alsof ik weer middenin de rollercoaster zat...
Ondanks de heftige emoties na de reportage, weet ik dat ik dit wil blijven doen. Ik vind het zo fijn om dit voor de ouders te kunnen doen en daarbij zal het mij ook helpen bij een stukje verwerking. Ik weet hoe ontzettend belangrijk de foto's zijn van de periode op de NICU en ik draag daar graag mijn steentje aan bij. Met trots kan ik zeggen:
