Het
was zomer en warm. Dagen. Weken. En jullie. En wij. Wij waren in de
warme armen van het ziekenhuis. Donker en rust is wat jullie nodig
hadden. En alles ging langs me heen. Ik kwam nergens meer. En toch
heb ik nooit zo intens geleefd als toen. Niks van wat ik ooit
meemaakte kan ik zo terugroepen als dit. Zo voelen, zo ruiken, zo
naar verlangen. Want dat is het soms ook. Soms kan ik er naar terug
verlangen. Dat gevoel van toen. Zwanger zijn. Bevallen. Onze eerste
twee kindjes. Intensive care (NICU). High care. Medium Care. Ons leven op zijn kop. Intens verdriet, maar ook intens geluk. Zorgen om
jullie. Zorgen vóór jullie. Samen met de verpleegsters. Samen met
pappa. Die veel te grote luiers met die ieniemini beentjes die net zo
dik waren als pappa's vingers. Een wirwar van slangetjes. En dan
proberen met je armen door twee gaten in jullie kleine glazen huisje
een luier te verschonen. Zo onzeker nog. En dan soms ineens even dat
kleine handje om je pink. Niet dat wij ons daar iets bij voor moesten
stellen. Jullie pakten alles wat jullie vast kon houden, bij gebrek
aan de navelstreng. Maar wat gaf dat een goed gevoel.
De
eerste week in het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht. Pappa en
mamma in het Ronald McDonaldhuis. Een heftige week op de NICU, daarna
naar Rijnstate Arnhem, dichterbij huis. Iedere dag hetzelfde. 's
Ochtends naar het ziekenhuis. Via de brug naar de afdeling
Neonatologie. Eerst op de High Care. Later jullie eigen kamertje op
de Medium Care. Twee couveuses naast elkaar. Later twee wiegjes. De
een met roze aankleding. De ander met blauwe aankleding. Een kopje
warme chocomel voor mamma. Een kopje cappuccino voor pappa. Lieve
verpleegsters die ons bij praatten. Verpleegsters die ons trots
maakten. Samen konden jullie 's nachts lekker spoken met z'n
tweetjes. De verpleegsters hadden hun handen vol aan jullie.
Jullie
verzorgen. Pappa de een, mamma de ander. Voeden. Eerst via een sonde,
later aan de borst en de fles. Daarna buidelen. Uren konden we met
jullie buidelen. Die kleine ontblote lijfjes met slangetjes en alleen
een luiertje aan. Zo klein en zo zacht. Jullie genoten er van. Wij
genoten er van. Daarna even naar huis. Kolven. Slapen. Eten. Weer
terug naar jullie. Hetzelfde ritueel als in de ochtend. Een kusje
voor het slapen gaan. Stilte en schemer in het ziekenhuis. De brug
over. Via de hoofdingang naar buiten. Parkeerabonnement in de
automaat en naar huis. Douchen, slapen en morgen weer snel terug.
Jullie konden nog niks. Maar gaven me alles. Ik werd jullie moeder. Veel te snel. Ik heb gevloekt en gehuild. Ik heb pijn gehad. Maar die tijd heb ik in mijn hart gesloten. Vandaag vieren we het leven. Jullie leven.
Hoe het leven is, dat heb ik geleerd. In die twee maanden dat jullie er nog niet mochten zijn, maar al wel waren. Hoe het toen was zit heel goed bewaard. Soms denk ik er niet aan. Soms even. Soms een lange tijd. Maar in deze tijd zal het als gisteren zijn. Hoeveel jaren er ook voorbij zullen gaan…
Van harte gefeliciteerd met jullie eerste verjaardag lieverds!
