"Mag ik ze aanraken?"
Ik vroeg het bijna onhoorbaar.
De witte jassen krioelden door de ruimte.
Knipperende lampjes,
Piepende machines
Cijfers op schermen, niet te duiden
"Leg je hand maar neer"
Voorzichtig reikend door het luikje,
Een klein leeg plekje op jullie rug
Daar rustten mijn vingers
Voor het eerst echt contact
Ik durf niet te bewegen
Zo breekbaar,
Zo kwetsbaar
Zo klein,
Kindjes van het ziekenhuis
"Ze voelen dat je er bent,
Troost ze maar"
Urenlang zat ik daar
voor me uit te praten
Overweldigend in kwetsbaarheid
Dit glazen kastje, jullie thuis
Verzorgd door onbekende handen,
Jullie hele wereld in deze ruimte
Al losgelaten voor ik jullie vast mocht houden
Onbevangenheid in de kiem gesmoord
Ik durfde niet van jullie te houden
Maar toch deed ik het
Met overgave,
Met oerkracht
Dat kon ik jullie geven.
Jullie zijn nu bijna 16 maanden,
Nog maar klein, maar zo sterk,
Alsof het gisteren was
en lichtjaren geleden
